Benimle Yaşayan biri var

[akustikadam]

Size anlatacağım bu olay, üniversiteye hazırlandığım yıllarda başımdan geçen maceralardan sadece bir tanesi.

Geceleri çalışmak bana daha cazip gelirdi hep. Bu yüzden en erken saat 04:00' te yatardım. Bir gece ablamla aynı odayı paylaşmak zorunda kalmıştım (ablamın odasına kartonpiyer yapılıyordu). Ablam her zamanki gibi erkenden uyudu. O gece tarih çalışıyordum ve öyle bir kaptırmışım ki yaklaşık 4 konu birden bitirmiştim.

Test kitabı almak için yandaki kitaplarımın olduğu kütüphaneye gittim ve birkaç test aldıktan sonra odaya döndüm. Geldiğimde kitapların sayfaları karışmış, kalemler yere düşmüş ve en korkutucu olanı ise test cevaplarını yazdığım kağıta neredeyse okunmayacak kadar silik bir yazıyla "Beni hatırladın mı?" yazılmıştı. Bir an kalakaldım, ablama baktım mışıl mışıl uyuyordu. Ablamın yanına yaklaştım hafifçe sirkeledim ve olanları anlattım. Uykuya düşkün biri olduğu için gözlerini bile açmadan dinledi ve "Saçmalama yat artık, uykun gelmiş senin" dedi ve yattı. Biran hak verdim, dişlerimi fırçalamak için tuvalete gittim.

İiçime bir korku düşmüştü birkere aceleyle dişlerimi fırçaladım odaya geri döndüm. Aman Allah'ım ağlamaklı oldum bilgisayarım açıktı, daha doğrusu açılmıştı ve o yazının yazıldığı kağıtın üstünde tatil resimlerimden biri duruyordu. Altında ise "Şimdi bir daha düşün beni hatırladın mı?" yazıyordu. Erkeklik yoktu artık ağlamaya başladım ablamı kuvvetlice salla¤¤¤¤¤ uyandırdım ama biryandan da ağlıyordum. Çünkü o resmin çekildiği yaz, fazla samimi olmadığım ama çok iyi tanıdığım bir arkadaşım trafik kazasında ölmüştü. Hıçkıra hıçkıra ağlıyordum sınava bağlı olarak içimdeki stressde patlak vermeye başladı ve koptum.

Aradan 30-35 dk. falan geçmişti annem ve babam gelmiş başucumda duruyorlardı. Gözlerime baktılar birer öpücük attıktan sonra ışıkları kapatıp gittiler. Ablam seslendi "İyi misin?", evet dedim ve oda yattı ama ne mümkün ki ben uyuyayım. Sabaha kadar asker gibi uyanık olacaktım. Saatler geçti sabah ezanını duyuyordum. En büyük korkudur aslında benim için sabah ezanı. O muhteşem sessizlikte Müezzinden çıkan ilk ses yüreğimi hoplatır hep. Uyuya kalmışım sonra, o gün ders çalışmadım ki bunun yanında dershaneyede gitmedim zaten.

Gece olmuştu yine ders çalışmıyordum, sadece oturuyordum ve tv seyrediyordum. Uyuya kalmışım, rüyamda Cem'i (ölen arkadaşım) görüyordum, bana sitem ediyordu ve neden mektup yazmıyorsun, bana tatil resimlerinden yolla gibi şeyler fısıldıyordu. Kan ter içinde uyandım. Birşeyleri anlamak isitiyordum ama kafayı yemek üzereydim. Sonra bitti, kesildi ama geçici bir süreymiş. Şu an 27 yaşındayım yalnız yaşıyorum, sabahları kalktığımda bazı resimlerimi yerlerde buluyorum. Benimle yaşayan biri var. Belkide şu an sizler gibi yazdıklarımıda okuyor.
__________________
alıntı